Het derde studio album van de ‘Jimi Hendrix van de Hammond’ is uit. Het is de erenaam die men in thuisland Australië aan Lachy Doley gegeven heeft. Het toetsenspel van Lachy Doley is inderdaad prachtig, meeslepend en bijzonder effectief. Net als zijn bluesstrot. Die combinatie én zijn songwritingskills zorgen ervoor dat het derde album “Conviction” een erg verslavend plaatje geworden is.
Over internationale erkenning heeft Lachy Doley geen klagen. Vakgenoten, van Joe Bonamassa tot Steve Vai, bejubelen zijn spel. Zo zeer dat zijn songwriting ondergesneeuwd kan raken. Met zijn woorden weet Lachy Doley echter prachtige beelden op te roepen.
Then I see this old couple holding hands, making smiles, like they’re 17
In titelnummer ‘Conviction’ lijkt zelfs de geest van Ray Charles rond te waren en met een nummer als ‘Make It Up’ wordt elke dag een feest. In ‘Back In Black’ horen we eenzelfde experimentatiedrift als bij b.v. Johnny Dowd waarbij de band volledig over de top gaat. En een portie G. Love & Sauce komt voorbij in ‘Frankly My Dear I Don’t Give A Damn’.
Een favoriet nummer uitkiezen is lastig of het moet ‘Too Late’ zijn dat opvalt door de productie. Alsof het in een andere studio is opgenomen. Maar de bijzonder smaakvolle Bill Withers cover ‘Use Me’ (6 minuut 16!) mag er zeker ook wezen. We lijken hierin zelfs wat Santana invloeden te ontwaren.
Authenticiteit staat bij Lachey Doley hoog in het vaandel. Zijn Hammond C3 orgel uit 1957 en de Hohner Whammy Clavinet (waar er maar 20 van bestaan) dragen daar in hoge mate aan bij. Bij ‘Lucille’ heeft Lachey Doley daar allemaal geen boodschap aan. Een snellere versie van deze bluesstandaard heb ik volgens mij nog niet gehoord. Alsof de duivel Lachey Doley op de hielen zit. Of is dat “The blues talking to you” ?