1965. Het pionierswerk van Dusty Springfield op de Britse televisie zorgt ervoor dat Europa eindelijk valt voor de artiesten uit de Motown stal. In Engeland ontwikkelt zich een levendige scene dat uitgroeit tot een heus genre, Northern Soul. Na jaren te hebben gesluimerd bloeit het genre als nooit tevoren met artiesten als Duffy en Adele. Het nieuwste talent heet Rox. Haar stem doet soms denken aan Adele, meestal klinkt ze echter nog iets warmer.
Onlangs bracht Rox haar album Memoirs uit. Nog meer als Duffy en Adele bezit ze de gave om liedjes te schrijven waarbij je het gevoel krijgt ze bij de eerste beluistering al je hele leven te kennen. Zoals het hoort bij Northern Soul worden er geen andere tere onderwerpen aangesneden dan haar eigen hartezeer. Maar dit wordt wel heel smaakvol en vooral melodisch gedaan. Zoals bijvoorbeeld op opener No Going Back waarop Rox hartstochtelijk uitlegt nooit meer terug te gaan naar haar ex. Op Do As I Say is het de prachtige zinsnede When time gets in the way of me loving you die opvalt. Op Page Unfolds moet ik opeens aan Toni Braxton denken. Net als bij haar klinken de liedjes van Rox alsof ze nooit meer door iemand anders gezongen zouden kunnen worden. Een zin als Just a little boy in a big man’s frame is voldoende om een hele film voor mijn ogen af te spelen.
Mr. Right
Op Memoirs geeft Rox de man weer een behoorlijke veeg uit de pan. He couldn’t do nothing right, zingt ze in My Baby Left Me en dat vat het album tekstueel wel goed samen. Voor haar muziekcarrière zou het goed zijn als ze Mr. Right nog eventjes niet zou tegenkomen, al gun je haar dit geluk wel. Rox redt het wel zoals ze zelf zingt op reggae uitstapje Rocksteady. Met Memoirs heeft ze in ieder geval al één van de leukste platen van 2010 gemaakt.