Woensdag toen het nieuws doorsijpelde van de Aircrash in Tripoli had ik het er met een collega over: dat jongetje dat als enige de crash heeft overleefd zit volgende week bij DWDD. Ze verklaarde me voor gek. Nee, dat doen ze echt niet. We hebben echter niet tot volgende week hoeven wachten. Telegraaf is DWDD voor geweest. Het hele land spreekt er schande van.
Maar dit is toch wat we willen lezen en zien? Iemand die heel hoog is bij het NOS journaal omschreef het als volgt:”vrije nieuwsgaring gaat boven de rechten van het kind.” Het wordt dus als nieuws gezien, de antwoorden van een 9-jarig zwaargewond kind dat nog niet eens doorheeft wat hem allemaal is overkomen.
Het Polygoon journaal, dat bevatte nieuws. Feiten over een wereld die toen al niet de mijne leek. Maar tegenwoordig is het journaal ook emo televisie geworden en wordt er vooral bericht over wat de invloed van een gebeurtenis op de dag van morgen heeft. De huidige journaal kijker wil niet meer alleen weten wat er vandaag is gebeurd maar ook advies hoe het morgen een plek te geven in zijn eigen leven. En soms zijn daar de woorden van een 9-jarig jongetje voor nodig.
Ik kan niet anders zeggen dan dat de hoofdredacteur van de Telegraaf een visionair is.