Waarom sta ik met ingehouden adem en totaal gebiologeerd naar hem te kijken terwijl hij achter zijn orgeltje staat en zijn kraaienstem opzet? Op luttele meters afstand staat hij voor me. Over wie ik het heb? Bob Dylan. Hij zegt geen woord. Hij zingt alleen maar, al die prachtige songs. Aan het einde van het concert is er een “Thank you, friends” en introductie van de bandleden. Het publiek laat hij minutenlang joelen voor de toegift. Voor m’n gevoel wel 10 minuten. Dan pas komen de dijenkletsers (Like a rolling stone, All along the watchtower). Daar haak ik af terwijl het publiek hem overstemt met:”Ome Bob, ome bob, ome boooob!”. Hoe weet een man van in de 60 twee keer achter elkaar zo te vlammen? Want naar ik begrepen heb was ook het eerste concert van maandag grandioos. Al veertig jaar houdt hij ons volgens mij al voor de gek. De uptempo songs worden bloedzuiver gezongen terwijl hij in de rustigere stukken zijn grafstem weer opzet. Volgens mij springen in huize Dylan de kristallen glazen tijdens de repetities.
Muzikale hoogtepunten? Het waren er te veel om op te noemen. Het publiek was wel erg mat. On-Nederlands zelfs. De twee achter me pogoënde mongolen (het waren echt mongolen) vormden wel een erg groot contrast. Over de locatie niets dan lof. Het was mijn eerste keer in de Heineken Music Hall. Alles was prima voor elkaar en het geluid was perfect. Ook was er een uitgebreide merchandising-stand. Maar om in een t-shirt te lopen met een 60-jarige man op mijn borst, ging me toch iets te ver. En wat zag ik buiten aan de overkant? De Media Markt. Misschien kan ik daar binnenkort het hele repertoire van Sir Bob voordelig aanschaffen.
Dylan is een mythe omdat hij eenvoudigweg de beste liedjesschrijver ooit is. Ik was er weer niet bij. Ik ga naar de meest onbenullige concerten/tjes, maar voor Dylan was ik te laat en voor Emmylou Harris ook.
Ik heb het nog wel geprobeerd via uitverkocht.com, maar 100 euri voor een kaartje gaat me toch een beetje te ver.