Na zo’n twee jaar de focus te hebben gehad op singles ben ik toch weer verliefd geworden op het albumformaat. Elke vrijdag dompel ik me daardoor onder in de albums die worden uitgebracht.
Meestal kun je naar aanleiding hiervan ook wel de nodige recensies terugvinden op de site. Door tijdgebrek vallen iedere week best wel wat albums, die de moeite van het beluisteren waard zijn, buiten de boot.
Ik heb niet het idee dat hier snel verandering in gaat komen, mede doordat niemand op de donatieknop drukt, dus heb ik hier een andere oplossing voor gezocht en gevonden:
Een artikel waarbij even kort de belangrijkste releases worden aangestipt.
The Killers
Zoals ik 10 juni al schreef zouden The Killers deze maand hun vijfde album “Wonderful Wonderful” uitbrengen en dat gebeurde vandaag dan ook.
De recensie hiervan kun je na de klik vinden. Er staan goede en minder goede nummers op, maar dit is natuurlijk een album dat je gehoord moet hebben.
The Horrors
In juni schreef ik ook al het nodige over het vijfde album van The Horrors. En dat valt zeker niet tegen.
Dus als ik er de tijd voor kan vinden zal ik er zeker een recensie over schrijven. (Naar mate jullie vaker op de donatiebutton klikken, wordt die kans groter)
Dansbare post punk is de beste omschrijving die ik er nu aan kan geven.
Linda Perhacs
Het debuutalbum “Parallelograms” van Linda Perhacs dat ze in 1970 uitbracht bleef jarenlang onopgemerkt. Tot het in 1998 werd herontdekt.
Het verleidde de gepensioneerde tandartsassistente ertoe in 2014 haar tweede album uit te brengen. En nu is er drie jaar later dus nog een album.
Muziek die mij vooral doet denken aan de onvolprezen Minnie Riperton en daarom mijn favoriete release van deze New Music Friday.
Macklemore
Het tweede solo album “Gemini” van Macklemore is ook een belangrijke release van deze New Music Friday. Zijn solodebuut dateert alweer uit 2005.
Macklemore kennen we natuurlijk als een geengageerde artiest, vorig jaar nog met de single ‘White Privileges‘ dat overigens niet op het album staat.
Op “Gemini” horen we vooral een persoonlijk geluid en dat terwijl op vijftien van de zestien tracks er ook een andere artiest te horen is.
Een album dat je dit weekend ook echt even moet horen.
Jhene Aiko
Als je Macklemore dan op zaterdag draait, dan is het nieuwe album “Trip” van Jhene Aiko ideaal voor de zondag. Rustige R&B waarmee ze zo op het eerste gehoor haar solodebuut ruimschoots mee overtreft.
Ze heeft dan ook het nodige voor haar kiezen gehad de afgelopen paar jaar met het overlijden van haar broer, een stukgelopen relatie en een nieuwe liefde.
Ook Mali, die in ieder geval qua carrière veel aan Jhene Aiko te danken heeft, is op het album te horen. Natuurlijk is grote liefde Big Sean ook van de partij én Brandy.
Wie de jaren ’90 bewust heeft meegemaakt zal haar ongetwijfeld kennen. Maar liefst 1 uur 25 minuten relaxen met dit album.
Rollan
Even een EP’tje er tussendoor. Want Rollàn brengt met “Sous Estimé” toch wel een uniek Nederlands hiphop geluid. Met de nodige Franse invloeden waarbij muzikaliteit toch wel voorop staat. Een heel soulvol geluid ook.
Rapsody
Ongetwijfeld weet je hoe het met de situatie van female rappers is gesteld. Dat er een special genrebenaming voor vrouwelijke rappers is zegt eigenlijk al genoeg.
Ik heb sterk het gevoel dat Rapsody dit kan veranderen. Een feature van Kendrick Lamar op haar album “Laila’s Freedom” is al een teken aan de wand. Een erg sterk en muzikaal album.
Secret Rendezvous
Het tweede album “For Real.” van Secret Rendezvous is een belangrijke Nederlandse release, muzikaal passend bij wat we over Jhene Aiko schreven.
Veel van de liedjes kennen we natuurlijk al, maar het is fijn om ze nu in albumvorm te consumeren, in de volgorde zoals de artiest ze heeft bedoeld.
Moses Sumney
Een oordeel vormen over het debuutalbum van Moses Sumney vind ik nog een beetje lastig. Een stem als een sopraan, gebed in rustige, veelal akoestische muziek. Meer jazz dan soul.
Ik ga er zelf dit weekend nog even heel goed naar luisteren. Nu tijdens het schrijven bevalt “Aromanticism” me al een heel stuk beter dan vanmiddag en heb ik ook het eerste kippenvel al waargenomen.
Phoebe Bridgers
Bovenstaande is eigenlijk ook wel van toepassing op het debuutalbum “Stranger In The Alps” van Phoebe Bridgers.
Rustige, Twin Peaks-achtige muziek waarvan ik hoop dat de geheimen zich dit weekend voor mij ontrafelen.
Wolves In The Throne Room
“Thrice Woven” is het vijfde album van de uit Washington afkomstige Metal band Wolves In The Throne Room. De band keert hiermee terug naar de Black Metal.
Duistere teksten en geweldige muziek waarop afwisselend gegrunt en gezongen wordt door de twee zangers.
Hiss Golden Messenger
Op basis van de bandnaam zou je het misschien niet verwachten (behalve als je hem al kent), maar Hiss Golden Messenger maakt Dylanesque liedjes waarop vooral de stem van MC Taylor indruk maakt.
“Hallelujah Anyhow” is alweer het negende studioalbum van de band en hoewel er goede nummers op staan overtuigt het niet volledig. Maar als je tijd over hebt zou je het kunnen checken.
Kinderen voor Kinderen
“Gruwelijk Eng” is alweer het 38e studio album van Kinderen voor Kinderen. Anders dan voorgaande jaren werden bij mij thuis de meeste liedjes al ruim voor deze release luid meegezongen. Ook Kinderen voor Kinderen heeft het fenomeen singles ontdekt. Wat wel is gebleven, is dat alle liedjes weer enorm aanstekelijk zijn. Zet dit album op en je haalt het zonnetje in huis!