Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik al maanden een recensie exemplaar heb liggen van de cd Livin’ it van Rose. Toepasselijk aangezien de eerste track Shame is getiteld. Draai hem op een grijze dag – en daarvan zijn er nogal veel in Nederland – en de zon breekt geheid door. Hoe doet ze het. Ze is immers ook opgegroeid in dezelfde grijze middelmatigheid. Het tweede nummer is de eerste single van het album dat al maanden geleden uitkwam en reeds is opgenomen in ons collectief geheugen waardoor ze al geruime tijd niet meer Alone is.
Dina Caroll
Track 3 tot en met 7 klinken zo losjes dat ze allemaal uit dezelfde jam lijken voortgekomen; de werkwijze van Marvin Gaye. Ze hebben allemaal hetzelfde smooth jazz gevoel. De grootse Dina Caroll (Ain’t no man) wordt in mijn herinnering opgeroepen. Track 8 True love lijkt door drie verschillende zangeressen te zijn ingezongen, zoveel verschillende stemmen waaruit blijkt dat het met haar bereik wel goed zit. Het refereert aan Marilyn Martin (bekend van haar hit Move Closer uit 1986)
Jealous Girl
Say a prayer is een klein maar gedragen liedje gevolgd door de klassieke slow jam en titeltrack Livin ’it die terug doet verlangen naar de swingbeat albums van begin jaren negentig van Levert en Keith Sweat. Er staat ook één cover op, John Lennon’s Jealous Guy op een wel heel bijzondere manier gedaan. Rose legt er nog meer soul in dan Bryan Ferry of Raul Midon (zoals hij dit jaar op het North Sea Jazz festival deed) en ze heeft het refrein herschreven naar een Jealous Girl.
Kortom een heerlijk soul album dat swingt, schuifelt, in ieder geval één nieuwe dance classic (Alone) bevat en op gepaste momenten voor slaapkameroogjes zorgt.