De band Autoviolet laat met hun titelloze debuut weer eens horen hoe divers de Canadese muziekscene is, dat loopt van Justin Bieber tot aan Neil Young. Autoviolet bevindt zich in het rockspectrum, echter zo toegankelijk dat het ook popliefhebbers kan aanspreken. Zangeres Amy Arsenault van Autoviolet heeft het niet makkelijk gehad. Ze is echter niet bij de pakken neer blijven zitten en probeert met haar ervaringen anderen te helpen. Onder andere via haar werk voor de Amy Winehouse Foundation.
Ook de nummers van Autoviolet bieden vaak een uitweg of oplossing voor problemen. Op Falling horen we Amy Arsenault zingen dat je je niet altijd kwetsbaar dient op te stellen. Ook ligt er altijd weer een nieuwe dag in het verschiet. (No Tomorrow). Op Nevermore komt Audioviolet springerig en catchy voor de dag. Op Pearl horen we een computerstem zoals Radiohead die op haar meesterwerk OK Computer (2000) gebruikte. Met haar heldere stem brengt Amy Arsenault het nummer tot grote hoogte.
All For Nothing pakt door de ’80s doomdisco invloeden zeer dansbaar uit, evenals op Deliver waar Autoviolet niet terugdeinst voor een galmend stadionrefrein. Het blijkt de opmaat naar de B-kant van het album waarop Autoviolet zich steeds meer tot een danceact ontpopt. Het combineert wonderwel met het logge gitaargeluid van de band. Deze kant van Autoviolet mag dan lekker weg luisteren, de boodschap die in de liedjes wordt gebracht komt zo wel minder goed over. De band lijkt zich dat ook te beseffen en sluit het album af met het ijzersterke tweeluik Left For Dead en Made By One. Indrukwekkende laatste woorden die nog lang na blijven galmen.
We zijn benieuwd wat je van het album vindt.