Van (liedjes)schrijvers wordt veelal gedacht dat alles wat zij schrijven autobiografisch is. Ik durf te betwijfelen of dit geldt voor elke tekstregel op “The Outsider”, maar het album is zeker een weerspiegeling van hoe Danny Vera tegenwoordig in het leven staat. Vol vertrouwen, bij het platenlabel van zijn dromen en met de vrouw van zijn dromen aan zijn zijde.
Onderhuids
Meer dan op eerdere albums straalt zijn muziek tevredenheid uit. De duivel wordt niet meer bezongen, of het moet de drank zijn op ‘Easier That Way’. Het maakt het er niet minder meeslepend op. Vaak wordt een diepere laag aangeboord. Het hart wordt bereikt via het hoofd, zoals een boek dat doet. Zo brengen de metaforen op ‘Hiding’ de song daadwerkelijk tot leven. Alsof er zich een film in je hoofd afspeelt. En de onderhuidse spanning op ‘I’ve Been Around’ en ‘L.O.V.E.’ is bijna ondraaglijk.
Onvergetelijk
Invloeden van andere artiesten zijn dit keer ver weg. Niet de gitarist van Chris Isaak of Elvis Presley. Nee, dit keer horen we wat Danny Vera zelf in zijn mars heeft. Zelfs Douwe Bob wordt naar huis gezongen op ‘Loving Her Alone’. De Country invloeden zijn ook wat sterker op “The Outsider” aanwezig dan op eerdere albums. Het maakt ‘Where The Palm Trees Grow’ tot één van de hoogtepunten. Niet in de minste plaats door het prachtige strijkersarrangement. Op ‘Wrong’ is het de vibrato die het nummer onvergetelijk maakt.
Fenomeen
Titeltrack ‘The Outsider’ kan niet anders dan een ode zijn aan Ennio Morricone. Dezelfde ijselijke mondharmonicaklanken die van de Italiaanse componist een fenomeen maakten. Dezelfde bewoordingen lijken op Danny Vera van toepassing die na zes albums en twee EP’s een volstrekt eigen geluid heeft weten te creëren. Daar nemen we onze cowboyhoed graag voor af.