Five years
Als een platenmaatschappij hier vijf jaar geleden mee was gekomen, dan had ik het nog wel een goed idee gevonden. Maar nu, kom op zeg! Blijf vooral je geld weggooien aan rechtszaken tegen downloaders en stompzinnige muziekdragers. En investeer het vooral niet in artiesten die zich wel richten op de overigens veel interessantere – want kapitaalkrachtigere – 25-plussers.
Ik snap er niets van
Waar je vroeger opschepte tegen je vrienden dat je wel 600 cd’s had, kan je nu stoer opbiechten dat je wel 600 usb sticks hebt. Allemaal met een geweldig coverontwerp. Alleen, hoe berg je die allemaal op? En je opwarmen aan de sexy foto’s van Christina Aguilera wordt zo ook een beetje lastig. Maar dit zijn allemaal gedachten van iemand die buiten de doelgroep valt en er dus helemaal niets van snapt. Iemand die ook nog zo dom is gewoon cd’s te kopen voor gemiddeld € 17. Gewoon omdat hij het artiesten zoals El Pino & The Volunteers, Ray Lamontagne en Ryan Adams gunt. Ook al weet hij best dat hij daarmee voornamelijk de kas van de platenmaatschappij spekt. Maar daarom gaat hij dan óók naar hun concerten. En hij kan wél aan zijn kleinkinderen laten zien wat goede muziek is. Probeer dat maar eens te doen met je Itunes song.
Een tweede leven voor de grammofoonplaat
Een verklaring van de platenmaatschappij: “The CD is an old technology that has not evolved. Fortunately people still want to own a physical product, so with the extra storage, the idea is to offer a better consumer experience”. Nu als je dat wilt doen, wanneer breng je de grammafoonplaat dan niet opnieuw tot leven? Er is geen betere geluidskwaliteit denkbaar. Ik ben inmiddels alweer overstag gegaan. Alleen jammer dat het aantal leverbare nieuwe titels momenteel nog wat beperkt is. (El Pino & The Volunteers, Ray Lamontagne en Ryan Adams)