Het onthutsende verhaal over Andre Kuiper

Dag voor de lancering

“Maar ik moet mee,” zei de man die zo vaak vergeleken werd met een zoutje. “Het spijt me echt voor je, Wubbo,” verontschuldigde Fred Kuiper zich. “Maar mijn helm, deze helm,” ondernam Wubbo Ockels nog een poging,”die heb ik toch niet voor niets gekregen ?”

Fred Kuiper, de ESA-coördinator voor de laatste vlucht van de Soyuz TMA-4 spaceshuttle, schudde zijn hoofd. De zorgen rezen hem boven zijn hoofd. De NASA-directie eiste van de ESA nog een laatste vlucht met de Soyuz. Kuiper was ertegen, de Soyuz was verouderd en er waren fouten in het ontwerp ontdekt. Inmiddels was men bij NASA al hard bezig met een verbeterde versie. Het probleem was echter dat ze een spectaculaire vlucht hadden aangekondigd. Om hun innoverende positie te behouden wilden ze nog voor het jaar 2005 contact maken met buitenaards leven. De tijd begon echter te dringen en de nieuwe shuttle was niet op tijd gereed. Dus deden ze een beroep op Europa.

Meewarig keek Kuiper naar de helm die Wubbo Ockels op zijn bureau had gesmeten. W.Ockels stond er met grote letters op. Kuiper bespeurde bij zichzelf plotseling een ongelofelijke trek in een zak zoutjes. Waar kwam die behoefte toch vandaan?

“Kijk,” sprak Kuiper tegen de ervaren astronaut,”Van bovenhand worden er bepaalde beslissingen genomen, ik ben het er ook wel ’s niet mee eens maar…” “Ja,ja,” onderbrak Wubbo de coördinator,”ik heb gehoord hoe het gegaan is. Het ging tussen mij en je zoon…Ik weet genoeg.” Keihard smeet hij de deur achter zich dicht. Morgen zou de Soyuz vertrekken, zonder hem.

Dag van de lancering

Het maanlicht verlichtte de bewegingen van de ineengedoken man. Zonder enig geluid te maken betrad Wubbo Ockels de landingsbaan. Daar stond de Soyuz, hij was op de hoogte van al haar mogelijkheden en onvolkoomheden. Links van de ontbrandingsmotoren was teveel ruimte opengelaten. Dit had nog niet voor storingen gezorgd, dus was het nog niet veranderd.

Wubbo kroop naar binnen, wachtend op wat komen zou. En dat duurde niet al te lang. De lancering was gepland om 6.02 maar al om 3 uur was het een drukte van jewelste. Nog enkele uren en dan zou de Soyuz op weg gaan.


De astronauten, zeven in totaal, waren al binnen. Bern Von Seeligt, de Zwitserse mechanicien van het team controleerde nog eenmaal het hele gevaarte. Voorzichtig klopte hij overal op tot hij ergens op stootte dat meegaf. Nogmaals probeerde Bernie het. Hij fronste zijn wenk-brauwen, er kwam geluid uit. Hij greep het vast, wat het dan ook mocht zijn. Wubbo Ockels kwam tevoorschijn. “Wat doe…” begon Bernie. “Ik moet mee, alsjeblieft, laat me hier zitten.” Inmiddels waren de anderen ook om hem heen komen staan. “Laat me meegaan,” jammerde Wubbo. “Niks ervan,” brulde Andre Kuiper, de zoon van de coördinator en sleurde Wubbo naar buiten. Enkele beveiligingsmensen kwamen aanlopen. Krijsend uitte Wubbo zijn gevoelens, terwijl hij zich weg liep slepen door de bewaking. Vanuit zijn cel zag hij de Soyuz vertrekken, zonder hem.

[wordt vervolgd]

Plaats een reactie

Ik accepteer de Privacy Policy

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.