Ik staar naar het scherm. Ik google me suf en dan begin ik toch maar te tikken. Andrew Dorff is dood. In 1997 kocht ik zijn cd. Ik weet niet meer of ik de recensie van OOR ervoor of erna had gelezen, maar ook zij zagen dat het goed was. Alleen vroegen ze zich wel af of dit eigenzinnige talent er goed aan had gedaan om bij Sony Records te tekenen.
Twee keer zag ik Andrew Dorff dat jaar live, er was een 2 meter sessies met Andrew en toen werd het stil rondom hem. Maar niet voor mij. Internet kwam net op en ik denk dat ik alle uren bij elkaar opgeteld wel een paar jaar naar informatie over Andrew Dorff heb gezocht. Elke dag weer. Uiteindelijk werd de frequentie wel wat lager, want van vijf jaar lang niets vinden zakt de moed je uiteindelijk wel in de schoenen. Maar in 2002 had ik beet.
Hungover And Up
Via de nog altijd bestaande site Eil.com wist ik de opnames op de kop te tikken die Andrew Dorff voor Lost Highway Records had opgenomen, toen mijn favoriete platenlabel omdat het werk van onder meer Lucinda Williams en Ryan Adams er werd uitgebracht. (en ook wellicht minder bekende artiesten als Mary Gauthier, Golden Smog en Kim Richey).
Lost Highway Records bracht het album met de titel “Hungover And Up” nooit uit. De zoektocht kon weer opnieuw beginnen. In 2004 bleek Andrew Dorff fulltime songwriter te zijn geworden. Het leverde hem een prachtige carrière op, misschien nog wel mooier dan een bestaan als zanger hem had opgeleverd. Het lijkt me dat dat de afweging is geweest die hij heeft gemaakt.
Dikke countryhits
Dikke countryhits heeft Andrew Dorff geschreven. Daar zaten zelfs nummer 1 hits tussen voor Blake Shelton, Kenny Chesney en Hunter Hayes.
Het is niet bekendgemaakt hoe Andrew is overleden. De Columbo in mij is inmiddels ontwaakt. Andrew, ik ga je nu nog veel harder missen.
Nog één dag in 2016. Het is nu echt genoeg geweest.